سیدمهرداد حسینی
بهروز جوانمرد - وکیل پایه یک دادگستری و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی

در ماده 22 قانون طرز جلوگیری از بیمارهای آمیزشی و واگیردار مصوب 11 خرداد 1320 مقرر شده :" اشخاصی که مانع اجرای مقررات بهداشتی می شوند یا در اثر غفلت باعث انتشار یکی از بیماری های واگیر دار می شوند به هشت روز تا دو ماه حبس تادیبی و 51 تا 500 ریال و یا به یکی از این دو کیفری محکوم می شوند "ل مسلما در سال 1320 بیماری واگیرداری در جامعه همه گیر شده بوده که مقنن آن زمان در پیشگیری و جلوگیری از شیوع آن و مبارزه و مقابله با انتشار دهندگان، جرم انگاری کرده استل همچنین در قانون تدوین و تنقیح قوانین و مقررات کشور مصوب 25 خرداد 1389 و دستور العمل اجرائی آن مصوب 10 مرداد 1389 ، قانون طرز جلوگیری از بیمار های آمیزشی و واگیردار مصوب 11 خرداد 1320 جزء قوانین منسوخه احصا نشده است. یعنی قانون موصوف نسخ صریح نگردیده استلبنابراین مطابق ماده 22 قانون طرز جلوگیری از بیماری های واگیر دار ، برای تحقق این جرم صرف تحقق "غفلت" در انتشار بیماری واگیر دار کفایت می کند. غفلت در حقوق جزا به مفهوم بی احتیاطی و بی مبالاتی در رفتار است و قانونگذار بعضا به علت اهمیت موضوع مال یا جان مورد حمایت ،صرف تحقق "غفلت" در از بین رفتن ، آن را برخلاف عمده جرائم که تحقق آن منوط به وجود سوء نیت عام و فعل عامدانه است ، کافی دانسته است

مسئولیت کیفری – ویروس ایدز – حقوق ایران – حقوق میشیگان