بررسی احکام رضاعت در فقه اسلامی

رضاع به معنای مکیدن شیر از پستان زنی جز مادر نسبی توسط کودک شیرخوار است. شرع مقدس اسلام به رضاع به اندازه ای اهمیت داده که آن را از حیث احکام محرمیت، مانند نسب قرار داده است. در واقع شارع مقدس خواسته از راه ایجاد محرمیت ناشی از رضاع در کنار دیگر تدابیر احکام شرعی به توسعه و تعمیق روابط و مناسبات اجتماعی بپردازد و از مهم ترین احکام واجب می باشد که در زندگی انسان اهمیت دارد، پس به اهمیت شیردهی وآحکام آن در رابطه با جریانات زندگی کودک شیرخوار تا ازدواج و رابطه خانوادگی اش از حیث نسب ورابطه زناشوئی وی، راه می یابد. برای اینکه این شیر گرفته شده، یک شیردهی طبیعی است که از طریق رابطه بین سینه (پستان) شیردهنده ودهان کودک شیر خوار ایجاد می شود.بنابر این اهمیت این مسأله به خاطر رابطه مستقیم بازندگی انسان ، برجسته است وبادلیل محکم ، بر احکام فروانی که اختصاص برحلال و حرام وممانعت از ارث دارد،ثابت شده است. سوال مهم در این تحقیق این است که؟ آثار رضاعت چیست و آیا تنزیل رضاع به نسب درحدیث شریف یَحْرُمُ مِنَ الرﱠضَاعِ مَا یَحْرُمُ من النسب منحصر به عناوین محرّم مصرّح در نصوص شرعی است یا شامل عناوین دیگری که از آنها نامی به میان نیامده است. مسأله ای باعث شده به اهمیت موضوع شیردهی آحکام آن بپردازیم، نشانه هائی است قرآن از 1400 سال بیش تاکنون به آن ها کرده است. تا دانشمندان به خاطر اقتباساتی که شامل نظرات علمی و موضوعی که پایه زندگی انسان مسلمان و غیر مسلمان می باشد، از آن نموده اند به حقانیت آن پی ببرند.آیات وروایات فروانی از اهل البیت(علیهم السلام) و نظرات دانشمندان مذاهب مختلف بر اساس دلائل عقلی و نقلی در ایجاد و استنباط احکام شیردهی استوار است، باعث شده که آحکام و قواعد فقهی و استناطی در رابطه با آن(احکام شیردهی)وضع کنند.

Keywords:

رضاع , نسب , فحل , صاحب اللبن , مرضعه , مرتضع