سمیرا مظفری لقا - کارشناس ارشد حقوق خانواده ، گروه حقوق و معارف اسلامی، واحد کرمان ، دانشگاه آزاداسلامی ، کرمان ، ایران
محمود آقاجانی - دکتری فقه و حقوق اسلامی ، استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی ، واحد کرمان ، دانشگاه آزاد اسلامی ، کرمان ، ایران

باروری جدید یا تلقیح مصنوعی یک رویکرد درمانی است، که در اواخر قرن بیستم برای درمان ناباروری در زوجين شکل گرفت. ابتد بر روی ماهیان در سال ۱۷۶۵ آغاز و در نهایت به درمان ناباروری در انسان منتهی گردید. آنچه که پیرامون کودکان حاصل از روش های نوین باروری به عنوان چالش و سوال مطرح می شود این است که اینگونه کودکان به لحاظ نسب به چه کسانی ملحق می شوند و والدین آنها چه کسانی هستند ؟ صاحبان تخمک و اسپرم یا زوجین دریافت کننده ؟ پژوهش حاضر از نوع توصیفی -تحلیلی و با هدف بررسی دیدگاه های فقه امامیه و حقوق ایران در مورد نسب کودکان حاصل از باروریهای مدرن انجام شده است. و روش جمع آوری اطلاعات آن کتابخانه ای و فیش برداری از منابع موجود می باشد. در فرایند پژوهش به یکسری نتایج دست یافتیم از جمله اینکه این نوع کودکان به لحاظ نسب به صاحبان اسپرم و تخمک ملحق شده و با آنها دارای نسب قانونی و رابطه نسبی می شوند و به موجب برخورداری از نسب قانونی از هر آنچه که مرتبط با نسب می باشد نیز برخوردار می شوند .

نسب ، باروری های نوین ، فقه امامیه ، حقوق ایران