احمد جانسیز - دانشیار علوم سیاسی و روابط بین الملل دانشگاه گیلان، گیلان، ایران
سعید پیرمحمدی - دانشجوی دکتری روابط بین الملل دانشگاه گیلان، گیلان، ایران

رهیافت مدیریت بحران در زمره ابزارهای سیاست خارجی آمریکا محسوب می­ شود که به ­منظور تأمین منافع ملی و ارز ش­های بنیادین این کشور در حوزه ­های ژئوپلیتیک منطقه­ ای استفاده می­شوند. بر این اساس، نوشتار حاضر به‌دنبال پاسخگویی به این پرسش اساسی بوده است که ایالات‌متحده آمریکا در سیاست‌گذاری امنیتی خود در مدیریت بحران‌های منطقه ­ای دوره پسا­جنگ سرد از چه منطق و رهیافت­ هایی بهره گرفته است؟ و هدف از کاربست آنها چه بوده است؟ برای پاسخگویی به این پرسش از «نظریه آشوب» و روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه‌ای بهره گرفته شده است. یافته‌های پژوهش حاکی از این است که الگوی مدیریت بحران آمریکا در برخورد با تحولات و پویش ­های منطقه­ ای را می ­توان تابعی از روند کلی مدیریت بحران در سیاست خارجی و امنیتی آمریکا دانست. ایالات‌متحده به‌منظور تحکیم سلطه هژمونیک بر محیط­ های امنیتی منطقه ­ای، از سازوکارهای متنوعی استفاده می‌کند. در این ارتباط می­ توان به اهرم­ هایی نظیر حمله پیش‌دستانه، جنگ ­های نیابتی، ائتلاف با ناتو و بازیگران منطقه ­ای و موازنه­ گرایی اشاره داشت. آمریکا برای کنترل کنشگری ایران و محدودسازی سیاست‌های منطقه‌ای آن در غرب آسیا نیز از راهبرد آشوب‌آفرینی با کمک متحدان منطقه‌ای خود مانند عربستان سعودی بهره می‌گیرد.

آمریکا, مدیریت بحران‌های منطقه‌ای, غرب آسیا, جنگ نیابتی, مهار ایران, رسانه برون‌مرزی