فاطمه شکوهی راد - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه حکیم سبزواری
بهرام سیاوش پور - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه حکیم سبزواری

شهر به مثابه یک موجودیت زنده است که بار تاریخی ادوار مختلف را به دوش می کشد و غالباً متعلق به دوره و زمان خاصینبوده و نیست. از این جهت معماری می تواند عامل پیوندی بین دوره های تاریخی مختلف باشد. ساختمان های جدید در بافتهای قدیمی سبب پویایی و زنده شدن می شوند از آنجا که امروزه شاهد ساخت و سازهای کاملاً مغایر با زمینه تاریخیهستیم؛ آموزش اصول ساخت وساز جدید در ساختارهای قدیمی برای معماران وشهرسازان امری ضروری تلقی می گردد. تااینکه طرح های برآمده از آن بتواند در جهت حفظ ارزشهای بافت تاریخی گام بردارند. در این راستا یکی از رویکرد هایی کهبه موجب آن انسجام کالبدی و تداوم بصری در شهر ایجاد می شود رویکرد زمینه گرایی می باشد. این مقاله سعی دارد ضمنشناخت و بازتعریف رویکرد زمینه گرایی، به پیوند ساختارهای جدید در ساختارهای قدیمی از بعد کالبد بپردازد. زمینه گرایییکی از دیدگاه های کل گرا در شهرسازی است که زمینه را به مانند رویدادی تکاملی می داند و ساختمان های جدید بخشی ازاین رویداد را تشکیل داده اند. این پژوهش با مطالعه اسناد و مدارک کتابخانه ای و روش تحقیق تحلیلی متکی برفرآیندمنطقی صورت گرفته است و در نهایت دستاورد مقاله در جمع بندی و تحلیل مباحث مطرح شده به مثابه رهیافتی شناسا بهصورت راهکارها و پیشنهاداتی جهت ساخت و ساز در بافت تاریخی ذکر شده است.

زمینه گرایی، بافت تاریخی، کالبد