سام عطاری جبارزاده - کارشناسی ارشد گروه معماری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

اتصال محکم زندگی انسان و طبیعت به عنوان عنصر ذاتی و فطری، این تصور بشر برای فرار از تحت سلطه بودن سیستمهای حیات به وسیله پیشرفت بشریت و فن آوری های نوین به شکلی که توانایی تغییر و انتقال بنیادین جهان طبیعت راداشته باشد را زیر سوال برده است و به تبع این توهم نابخردانه معماری ای را ایجاد کرده که تراکم شدید ساختمان ها وفروپاشیدن محیط طبیعی اطراف و جدایی مردم از اکوسیستم و فرآیندهای طبیعی را به دنبال داشته است. در دنیای کنونیافزایش بی رویه جمعیت شهرها از یک سو و توسعه بی ضابطه از سوی دیگر و هم چنین صنعتی شدن بدون توجه به آسایشو سلامت افراد، نیازهای وی، جوامع بشری را در معرض بحران قرار داده است. لذا چالش اصلی جوامع انسانی، معماری وشهرسازی در حال حاضر و در آینده نزنیک، ارائه روش هایی برای طراحی فضاهای شهری جدید جهت زندگی سالم وپیشگیری از مشکلات جسمی و روحی است، که جایگزین طراحی های تک بعدی که صرفاً جنبه کمی، اقتصانی و بیکیفیمی اغلب فضاهای معماری به جهت جدا شدن از زمین و استقرار در ارتفاع، و مشکل کم بون زمین در شهرهای بزرگاست توجه می گردید شده است. لذا هدف از ساختن فقط تولید نیست بلکه کاربری آن مدنظر است؛ و کیفیت نقش مهمی رادر کسب رضایت کاربران دارد. باور بنیادین این پژوهش بر آن است که بشر به عنوان یک گونه زیستی، همواره پیوندیغریزی و فطری بین انسان ها و دیگر سیستم های حیات را برای خود قائل است، با تشخیص نیاز فطری انسان برای برقراریارتباط با طبیعت به سبک ارگانیک برای خلق محیط هایی که تامین کننده کیفیت زندگی و معماری باشد است. در پژوهشحاضر با روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی به شناسایی فاکتورهای سازنده معماری بیوفیلیک پرداخته شده و نهایتاً راهکارهایی جهت ارتقاء کیفیت فضاهای معماری ارائه شده است.

انسان، طبیعت، معماری بیوفیلیک، برنامه ریزی و طراحی