میلاد رمضانی - دانشجوی دکترای آموزش زبان انگلیسی واحد تبریز، دانشکده زبان و ادبیات، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
بیوک بهنام - دانشیار گروه آموزش زبان انگلیسی واحد تبریز، دانشکده زبان و ادبیات، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
سعیده آهنگری - گروه انگلیسی دانشگاه آزاد تبریز

تعامل نه‌‌تنها دریادگیری زبان بشر عاملی بنیادین محسوب می‌شود، بلکه درزندگی‌اجتماعی وی نیز عنصری اساسی است. با توجه به‌اهمیت بررسی تعامل درزبان‌دوم که محوریت اجتماعی دارد، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیرآموزش تعامل-محور (مبتنی بر مکالمه‌کاوی) بر توانش‌تعاملی درتکالیف زوج-گفتار بوده است که بدین منظور 124 زبان‌آموز سطح متوسط بر اساس نمرات آن‌ها، در آزمون تعیین سطح تافل، در دو گروه آزمایش و کنترل قرارگرفتند. گروه‌آزمایش علاوه بر منابع اصلی خود، مکالمات برگزیده از کتاب فراترازگفتار را طبق چرخه آموزشی فیلیپی و روهان (2015) فراگرفتند درحالی‌که گروه‌ کنترل تنها در معرض یادگیری منابع اصلی خود بودند. توانش تعاملی آن‌ها در 4 تکلیف مختلف زوج-گفتار به‌وسیلة مقیاس سنجش توانش-تعاملی ونگ (2015) مورد سنجش قرارگرفت. نتایج برآمده از تحلیل کواریانس موید موفقیت گروه آزمایش نسبت به‌گروه کنترل بود. بنابراین شایسته است که معلمان با اتخاذ این رویکرد آموزشی، فرصت‌هایی دراختیار زبان‌آموزان قرار دهند تا آن‌ها بتوانند به‌شکل معناداری مفاهیم‌اصلی مکالمه را در زبان‌گفتار همسازی نمایند. این تعامل می‌تواند منجر به‌هوشیاری بیشتر در مهارت گفتاری و نیز طبیعی‌تر به‌نظر رسیدن مکالمات روزمرة آن‌ها شود.

آموزش تعامل-محور, مکالمه‌کاوی, توانش تعاملی, تکالیف زوج-گفتار, همسازی