محمدحسین رمضان کیایی - تهران، دانشگاه تهران، دانشکده زبان ها و ادبیات خارجی
ایمان منسوب بصیری - دانشجوی دکتری ادبیات ایتالیایی، دانشگاه رم، ساپینتزا

مقالة پیش رو،نخست به رهگیری وردیابی آن دسته ازواژگان پارسی می‌پردازدکه تاقرن چهاردهم به‌طورمستقیم واردزبان ایتالیایی شده‌اند،مقصودمادراین مقاله ازایتالیا،کشوری‌ست که بیش ازاستقلال1861،فاقدانسجام ملی وموضوعیت زبانشناختی وتاریخی بودو«ولگار» خوانده می‌شود؛همان لهجة فلورانسی وتوسکانی است به علاوة آنچه ازشعرای سیسیل دردست است ودربرخی مناطق جنوب ایتالیا،چون ناپل مشاهده می‌شودوبازة زمانی آن اغلب ازقرن سیزده میلادی به بعد رادربر می‌گیرد. دستة دوم واژگان که در این پژوهش بررسی می‌شوند، شامل آنهایی است که از طریق زبان‌های متقدم و کهن غربی، مانند یونانی و لاتین به گسترة زبان ایتالیایی راه یافته‌اند. برخی از این واژگان را نمی‌توان پارسی، به معنای اخص کلمه، نامید و باید آنها را واژگان ایرانی خواند که از میراث مشترک اقوام کهن «ایر، آریایی» در نواحی گوناگون ایران به معنای تاریخی و اعم کلمه سرچشمه می‌گیرند؛ اما ظهور این گروه از واژگان در ایتالیایی شایستة توجه است و آشنایی غربیان با این لغات ایرانی از خلال پارسی بوده است.