بهلول علائی - استادیار زبان شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل، اردبیل، ایران

این مقاله به نقد و تحلیل کتاب درآمدی به فلسفۀ زبان اثر لایکن (2008) و ترجمۀ میثم محمدامینی اختصاص دارد. «فلسفۀ زبان» یکی از درس‌های رشتۀ زبان‌شناسی در مقطع دکتری است و همین کتاب در فهرست منابع پیش‌نهادی مصوب وزارت علوم قرار دارد. نویسندۀ کتاب سعی دارد تا با‌تکیه‌بر منابع دست‌اول و به‌دور از سوگیری، اهم بحث‌های فیلسوفان زبان دربارة ماهیت معنی و نظریه‌های مختلف معنایی را عرضه کند و این کار را با پرهیز از فروغلتیدن در پیچیدگی‌های خاص فلسفه و با نظمی منطقی به‌انجام می‌رساند. از‌آن‌جا‌که متون فارسی در حوزۀ فلسفۀ زبان بسیار معدود و گاهی تاریخ‌گذشته‌اند، ترجمۀ اثر فوق ضرورت و اهمیت خاصی می‌یابد. از‌سوی‌دیگر، امروزه علاوه‌بر صاحب‌نظران رشتۀ فلسفه، صاحب‌نظران رشتۀ زبان‌شناسی، به‌ویژه پژوهش‌گران حوزۀ معنی‌شناسی، با مباحث فلسفۀ زبان درگیرند. در این مقاله، پس از معرفی اجمالی کتاب فوق، نمایی کلی از فلسفۀ زبان ترسیم می‌شود. سپس، ساختار کتاب با‌توجه‌به تمام بخش‌ها و اجزای آن معرفی می‌شود. ارزیابی و تحلیل شکلی و محتوایی اثر مهم‌ترین بخش مقاله را تشکیل می‌دهد و طی آن به نقاط ضعف و قوت اثر، به‌ویژه ازنظر نگارش، برابرگزینی اصطلاحات فنی، و برگردان مناسب مفاهیم توجه می‌شود.  

فلسفۀ زبان, معنی, ارجاع, معنی‌شناسی, کاربردشناسی, نظریه‌های معنایی