روح الله هادی - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه تهران

پژوهش دربارة پادشاه سخن، سعدی، کاری درخور ستایش و آفرین است و هرچه این کار مفصل­ تر، شادی برانگیزتر. کتاب آتش پارسی در شناخت زندگی و شعر اوست و دیدن همین نام لبخند شادی را بر لب­ های خواننده می‌نشاند، اما تأمل در اوراق کتاب و مطالعة جدی آن، درعین‌این‌که گاه خواننده را با نکته‌سنجی­ها و نکات تازه­ای روبه‌رو می‌کند، این احساس را آرام‌آرام تغییر می­دهد؛ خوانندة منصف درمی‌یابد که مسلمانی شیعه کلیات سعدی را به‌هم‌راه مجموعه­ای از آثار تاریخی، دینی، عرفانی، ادبی، و اخلاقی پیش‌روی نهاده و با نقل بی­رویه از آن­ ها کوشیده تا سعدی را مطابق باور خویش بشناساند. پایان مطالعة کتاب بار سنگین پرس ش­های بسیاری را بر دوش خواننده م ی­گذارد: حجم‌گرایی، استنباط‌های نادرست، تکرار، ارجاع بی­سروسامان، و ... خواننده را از نویسندة کتاب و ناشر محترم گله­ مند می­ کند که چرا پاس خاطر ذهن و جیبش را نداشته و در تألیف و داوری کتاب دقت بیش‌تری به‌کار نبرده ­اند.

سعدی, آتش پارسی, نقد, حجم‌گرایی, نقل‌قول بی‌رویه, تکرار بی‌جا