پیام محمدی - کارشناسی ارشد رشته مهندسی عمران گرایش مهندسی و مدیریت ساخت، موسسه آموزش عالی معماری و هنر پارس

تداوم حیات و فعالیت یک کشور به تداوم فعالیت مستمر و بی نقص زیرساخت های حیاتی آن وابسته است. از جمله مهم تریناین زیرساخت ها، زیرساخت های آب و فاضلاب هستند که وظیفه ی تولید و توزیع آب آشامیدنی بهداشتی و با کیفیت وهمچنین جمع آوری و دفع فاضلاب شهری را بر عهده دارند. از طرفی دیگر، این زیرساخت ها و تاسیسات حیاتی به طور روزانهتحت خطرات ناشی از انواع بلایای طبیعی و غیر طبیعی قرار دارند که تجربه ی چندین دهه ی گذشته بیانگر این حقیقت استکه نه میتوان از وقوع این بلایا به طور کامل جلوگیری کرد و نه می توان از این زیرساخت ها به طور کامل محافظت نمود چراکه این حفاظت در برابر آسیب ها نه از منظر اقتصادی و نه از منظر فنی امکان پذیر نخواهد بود. همین امر موجب شده است کهدر سه دهه گذشته توجه پژوهشگران به رویکرد تاب آور سازی این تاسیسات و زیرساخت های حیاتی در برابر بلایا معطوفشود، بدین منظور که ضمن تحمل کمترین آسیب ممکن، در سریع ترین زمان و با کم ترین هزینه و دخالت عوامل انسانی بهحالت سرویس دهی نرمال خود بازگردند. در این حوزه با مطالعه پژوهش های صورت گرفته در حوزه تاب آوری، به بررسی مهمترین راهکارهای ارتقاء سطح تاب آوری زیرساخت های آب رسانی پرداخته شده است. مقاله حاضر از نوع مروری بوده و روشگردآوری آن به روش کتابخانه ای می باشد. در راستای انجام این پژوهش بیش از 50 پروژه در حوزه تاب آوری سیستم هایتاب آور در شبکه آب و فاضلاب مورد بررسی و نقد و تحلیل گرفته است. در انتها چکیده ای از جامع ترین مفاهیم مرتبط با تابآور سازی شبکه های آب و فاضلاب ارایه شده است.

تاب آوری، زیرساخت حیاتی، آب و فاضلاب، مطالعات مروری، تاب آور سازی