شیما مهماندوست طبخی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی داخلی، واحد نجف اباد، دانشگاه آزاد اسلامی ، نجف آباد، ایران
سیده مرضیه طبائیان - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان، اصفهان، ایران

مقدمه: انتقال ویروس کرونا از طریق هوا یکی از نگرانی های جدی است. ساختمان ای نوین امکان محدودسازی تماس فیزیکی را بر نمی تابد و چنین راهکاری با اصول معماری مدرن سازگار نیست. با توجه به قیمت بالای مسکن و هزینه های سنگین تحمیل شده به ساکنان، لازم است تغییراتی در شیوه تهویه ساختمان ها مورد توجه قرار گیرد. توجه به ساختارهای گذشته در تهویهساختمان ها به منظور بهبود شرایط زندگی در دوران همه گیری های ویروسی از جمله ویروس کرونا، هدف این مقاله بررسی امکان بهره گیری از بادگیر و فناوری های نوین مطرح شده در آن به منظور کاهش مصرف انرژی در ساختمان و دستیابی به اهداف معماری پایدار است. با توجه اینکه بادگیر ساختاری است بدون نیاز به مصرف انرژی، امکان بهره برداری از آن با دیدگاه معماری پایدار به وجود دارد. بررسی مزایا و معایب این فناوری و تاثیرات آن در تهویه و نیز کاهش ریسک ابتلا به بیماری کرونا با کمک معماری از بخش های مختلف این مقاله است.روش: در این پژوهش با استفاده از رویکرد توصیفی تحلیلی به بررسی و مرور کارهای گذشته در زمینه استفاده از بادگیرها پرداخته می شود. بادگیرهای سنتی و کاربردهای مختلف آن و ارائه راهکارهای نوین برای تطابق این سیستم ساختمانی با بناهای مدرن به همراه مطالعه نمونه های موفق استفاده در قرن جدید چارچوب اصلی تحقیق را شکل می دهد .یافته ها: میتوان بهره گیری از ساختارهای مناسب معماری را شیو های غیرفعال و بدون مصرف انرژی برای کاهش ابتلای افراد به بیمارهای ویروسی و باکتریایی در نظر گرفت و با این روش به ارتقاء کیفیت ساکنان و کاربران ساختمان ها کمک کرد. نتیجه گیری: بادگیر هنوز هم می تواند یکی از رو شهای پایدار در معماری باشد. بهره گیری از بادگیر به طور کامل با اصول معماری پایدار و سبز همخوان است و استفاده از آن منجر به تسهیل شرایط زندگی در دوران همه گیری های ویروسی و جلوگیری از انتقال آن به سایرین باشد .

تهویه مناسب ساختمان، فناوری های نوین در بادگیرها، ویژگی های بادگیرها، بازده انرژی، کاهش انتقال ویروس کرونا