نقش میانجی‌گری باورهای معرفت شناختی در رابطه بین باورهای ضمنی هوش با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی­گری باورهای معرفت­شناختی در رابطه بین باورهای ضمنی هوش با پیشرفت­تحصیلی انجام شد. طرح پژوهش از نوع طرح‌های همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش­آموزان دوره اول متوسطه استان مازندران بود که در سال تحصیلی 97- 1396 مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش 350 دانش‌آموز به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شد. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از مقیاس باورهای معرفت­شناختی شومر (1990)، مقیاس ضمنی هوش عبدالفتاح (2006) و معدل سالانه دانش آموزان. داده­ها با استفاده از روشهای آماری نظیر میانگین، انحراف معیار، ضریب­همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون واسطه‌ای و مدل‌سازی معادله ساختاری تجزیه‌وتحلیل شد. نتایج نشان داد بین باورهای ضمنی هوش با پیشرفت­تحصیلی و باورهای معرفت شناختی رابطه منفی و معنادار در سطح P<0/05 وجود دارد. باورهای ضمنی هوش بر باورهای معرفت­شناختی دانش آموزان اثر مثبت و معناداری دارد. باورهای ضمنی هوش بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان اثر مثبت و معناداری دارد. باورهای معرفت شناختی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان اثر مثبت و معناداری دارد. باورهای ضمنی هوش دانش آموزان ازطریق میانجی­گری باورهای معرفت­شناختی بر پیشرفت­تحصیلی آنان دارای اثر غیرمستقیم معنی دار است (در سطح P<0/01).

Keywords:

باورهای معرفت‌شناختی , باورهای ضمنی هوش , باورهای هوشی ذاتی , باورهای هوشی افزایشی , پیشرفت‌تحصیلی