معرفی منظومههای قضا و قدر فارسی و تحلیل آنها از منظر روایی
عنوان مقاله: معرفی منظومههای قضا و قدر فارسی و تحلیل آنها از منظر روایی
شناسه ملی مقاله: JR_CLASS-11-1_008
منتشر شده در در سال 1399
شناسه ملی مقاله: JR_CLASS-11-1_008
منتشر شده در در سال 1399
مشخصات نویسندگان مقاله:
یحیی کاردگر - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه قم
اعظم بابائی - دکترای زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه قم
خلاصه مقاله:
یحیی کاردگر - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه قم
اعظم بابائی - دکترای زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه قم
بحث درباره موضوع چالشبرانگیز «قضا و قدر» همواره در ادبیات فارسی مطرح بوده است، اما به طور خاص تعدادی از شاعران دوره صفویه توجه ویژهای به این موضوع کردهاند و مثنویهای مستقلی با عنوان «قضا و قدر» سرودهاند و این مسئله به صورت یک جریان منظومهسرایی تا دوره قاجار ادامه داشته است. اغلب این منظومهها به صورت نسخه خطی است. پژوهش حاضر تعدادی از منظومههای قضا و قدر و شاعران آنان را معرفی میکند و از نظرگاه تحلیل جنبههای داستانی، این منظومهها را بررسی و نقد میکند. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که منظومههای قضا و قدر با وجود افتراقهای جزئی، دارای وجوه مشترکی هستند که وحدت ساختاری این آثار را از نظر پردازش داستانی فراهم میکند. مؤلفههای مشترک روایی این متون عبارتند از: سادگی زبان، وجود یک الگوی ثابت در پیرنگ و نیز در شخصیتپردازی، تکرار شخصیتهای قراردادی و ایستا؛ مبتنی بودن همه منظومهها بر یک مضمون کلیدی؛ ایجاد حوادث خلقالساعه و تصادفی و ضعف حقیقتمانندی؛ پایانبندی غیرمنتظره و تراژیک. بر اساس این پژوهش، شاید بتوان این منظومهها را به عنوان یک نوع ادبی تازه معرفی کرد. حاصل این پژوهش میتواند روشن کننده بخشی از سیر تحول ادبیات فارسی و جریانشناسی ادبی باشد.
کلمات کلیدی: دوره صفویه, منظومههای فارسی, منظومههای قضا و قدر, نوع ادبی قضا و قدر
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1127406/