هادی غیاثی - دانشجوی دکتری
ابوالفضل جعفری - دانشجوی کارشناسی ارشد
محمد مهدی کارگزار - دانشجوی کارشناسی ارشد

با وجود گذشت چند دهه از انقلاب اسلامی، الگوی گردشگری فرهنگی در ایران هنوز تحت تایر نظریات غربی است. امری که تاثیرات تربیتی سوئی در جامعه داشته است. برای احیاء تربیت اسلامی نهفته در بطن آیین زیارت، باید مفهوم زیارت و گردشگری بر اساس مبانی اصیل اسلامی مورد بازنگری قرار گیرد. مبانی گردشگری فرهنگی و مذهبی در اسلام این پدیده بستر امتحان الهی و حرکتی عبرت آموز و باطن گراست که بیش از هر چیز وجهی شناختی دارد و بر معرفت فرهنگی انسان می افزاید. در تفکر ناب اسلامی معرفت فرهنگی سطوحی دارد که در همه سطوح آن یک روح حاکم است و آن بینش توحیدی است. در این نگاه هدف گردشگری فرهنگی چیزی جز لقاءاله نمی تواند باشد و با توجه به معنای حقیقی زیارت، گردشگری فرهنگی به مثابه نوعی زیارت تلقی می گردد و نوع نگاه به اقتصاد را نیز به چالش می کشد. جان مایه این ارتباط هرچند از سطح بازدید از صنایع فرهنگی و تعامل میان فرهنگی پویا بین فرهنگ های مختلف آغاز می گردد، با توجه به مبانی فکری اسلامی، از آن قراتر رفته و متوجه ملکوت می شود؛ به طوری که گفت و گوی بین انسان و خدای متعال و اسماء حسنی او اصل قرار می گیرد و هدف اصلی تداوم همین گفت و گو عنوان می گردد.

تربیت، زیارت، گردشگری فرهنگی، گردشگری مذهبی، اقتصاد خانواده