بررسی مفهوم پیشگیری از جرم در حقوق ایران با نگاهی بر فقه امامیه، چالشهای اجرایی و راهکارهای آن

انسان همواره با این چالش روبرو بوده است که چگونه میتواند بر جرم و جنایت فائق آید و سر سلامت از این معضل بیرون آورد. این امر مقدمهای گردید تا بتدریج با رشد فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی جامعه، حکومتها به دنبال راه و شیوهای مناسب برای برون رفت از این ناهنجاری باشند. در گذشته راه مقابله با جرم و جنایت و نیز پیشگیری از آن را تنها در مجازات و کیفر می دانستند ولی بتدریج با ظهور اسلام و نیز ارتقاء مبانی حقوقی و تأسیس دانش کیفرشناسی، توجه اندیشمندان و سیاست نویسان حقوق بر رویکردِ غیرکیفری قرار گرفت. بدین معنا که قبل از به وقوع پیوستن یک فعل مجرمانه میتوان با اعمالِ تغییرات بهینه در شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقتصادیِ جامعه، خصوصاً توجه به ضرورت بکاربستن اصول تربیتی مناسب برمبنای استانداردهای علمی و به روز نسبت به نوباوگان و مرتفع نمودن و زدودن عوامل جرم زا از محیط زندگیِ آنان، از بروز بزه احتمالی در آینده پیشگیری بعمل آورد. بنا بر مطالب معنونه، این مقاله تلاش بر این داشته است که با بررسی پیشگیری واکنشی و اذعان بر عدم حصول نتیجه ی مطلوب از آن و تبیین تأثیر مثبت پیشگیری کنشی در مقابله با بزه کاری، بر ضرورت نهادینه نمودن این رویکرد بر اساس مبانی فقهی در نظام قضائی کشور تأکید نماید.

Keywords:

پیشگیری کنشی , پیشگیری واکنشی , فقه امامیه , حقوق ایران.