نقد و بررسی پیرنگ در واهمه های بی نام و نشان اثر غلامحسین ساعدی با تکیه بر داستان دو برادر بر اساس نظریات تزوتان تودوروف

پیرنگ یکی از عناصر پویا و زنجیره ایی قصه ، نمایشنامه وشعر روایی است. از دیر باز نظر منتقدان ادبی را به خود جلب کرده است. تا به این پرسش پاسخ دهند که آیا داستان ساختاری قانومند است و اگر جواب مثبت است چگونه می توان این قانون مندیهای داستان یا قصه یا نمایشنامه را تحت نظم وسامان خاصی در آوردوبرای آن دستور زبانی جهانی تدوین کرد. تزوتان تودورف: معتقد است در سطحی زیربنایی ،نوعی دستور برای روایت وجود دارد و تک تک داستانها بر پایه همین دستور شکل می گیرند و به اعتقاد او در آغاز داستان (پیشنهاد اولیه یا نطفه نتیجه) وجود دارد که در پایان داستان تحقق می یابد و پیرنگ گذر از این وضعیت آغازین به آن تحقق نهایی است: در آغاز داستان دو برادر نیز نطفه نتیجه وجود دارد که در پایان داستان تحقق می یابد محدوده پژوهش حاضربا بررسی توصیفی و کتابخانه ایی در داستان دو برادر از واهمه های بی نام و نشان به این نتیجه رسیده است که. پبرنگ در مقایسه با شخصیت ها برای یکی اغتشاش وضعیت و برای دیگری بهبود است. پایان داستان در واقع واکنش است نسبت به گزاره های حوادث,فرجام داستان اوج بحران یا عمق فاجعه است که باعث شده پیرنگ در عدم تعادل پیچیده تمام شود

Keywords:

پیرنگ , غلامحسین ساعدی , واهمه های بی نام و نشان , دوبرادر , تودوروف