فرزانه حبیبی - کارشناسی، گروه معماری، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

انسان همواره درطول تاریخ به منظور ایجاد سرپناهی امن برای سکونت سعی در شکل دهی محل زندگی و پیرامون خود با توجه به محدودیت های اقلیمی محل در تناسب و سازگاری با طبیعت دارد تا بتواند شرایط مناسبی برای ادامه حیات خویش ایجاد کند. در اهمیت ارتباط معماری با شرایط محیط طبیعی شکی نیست و این ارتباط به شدت به شرایط اقلیمی وابسته است. همیشه در احداث بنا توجه بهشرایط محیطی مد نظر معماران بوده است. طراحی اقلیمی به معنی خلق معماری سازگار با اقلیم می باشد. افزایش جمعیت جهان توجه به تامین شرایط اسایش برای زندگی انسان و وابستگی به انرژی های تجدید ناپذیر از یک سو کاهش منابع سوخت های فسیلی را سبب می شود و از سوی دیگر آلودگی های جبران ناپذیر محیط زیست را به همراه دارد، آسیب هایی که با صرف هزینه های گزاف نیز جبران نخواهد شد. ضمن آنکه هزینه های تامین منابع تولید انرژی های ساختمان در طول دوران استفاده و بهره برداری از آن را برمصرف کنندگان تحمیل می کند. معماری در مراحل مختلف خصوصا در طراحی ساختمان با بکارگیری ابزارهای لازم و توجه به شرایط بهره برداری بنا می تواند نیاز به استفاده از انرژی های تجدید ناپذیر را کاهش دهد و برکیفیت زیست انسان بیفزاید یکی از راهکارهای طراحی در نیل به هدف فوق شکل و فرم بنا است که توجه به این مقوله علاوه بر احداث بناهای زیبا و متناسب با معماری روز و فرهنگ و نیاز کاربران و ایجاد فضاهای مناسب باعث کاهش هزینه های ناشی از تامین انرژی و نیز حفاظت از محیط زیست با کم نمودن مصرف سوخت های فسیلی و کمک به اهداف معماری پایدار را باعث می شود .

اقلیم، طراحی اقلیمی، ، پایداری و معماری، فرم بنا