پنداشتها و سیاستهای مربوط به خوشبختی بشر، پیوند وثیقی با نظریات سیاسی دارند. پژوهش حاضر سعی دارد با روش تفسیری و بهره گیری از حکمت صدرایی ـ به ویژه دیدگاههای علامه طباطبایی و شهید مطهری ـ به تبیین چیستی خوشبختی و جایگاه آن در منظومه حکمت سیاسی متعالیه بپردازد. در این راستا، پس از بررسی ماهیت خوشبختی در حکمت متعالیه ملاصدرا و علامه طباطبایی، چگونگی کنش گری انسان در جهت نیل به آن بررسی می شود. سپس براساس تعریف مدنظر از خوشبختی یعنی رسیدن از استعداد و نیاز به کمال و رفع نیاز، منابع فردی و اجتماعی خوشبختی تعیین می شوند که البته برای این منظور، فلسفه تشکیل جامعه و نیازهای انسان در تشکیل آن در قالب یک نظریه فلسفی-سیاسی ارائه می شود. در ادامه نیز جایگاه حکومت در دستیابی به جامعه ایده آل مورد بحث قرارمی گیرند و خوشبختی در منظومه حکمت سیاسی متعالیه، در نسبت با آزادی، امنیت، تربیت و عدالت تعریف خواهند شد.