بررسی ردیف های آوازی موسیقی سنتی ایران

اصطلاحی است در موسیقی سنتی ایرانی که برای توصیف مجموعه ای از گوشه ها به کار می رود که معمولاً در کنار هم و مستقل از یک دستگاه اجرا می شوند. در ردیف موسیقی ایرانی معمولاً از آواز ابوعطا، آواز دشتی، آواز افشاری، آواز بیات ترک، و آواز اصفهان، و گاهی نیز از آواز بیات کرد و آواز شوشتری نام برده می شود .آواز را می توان یک دستگاه کوچک و مختصر در نظر گرفت، یا متقابلاً دستگاه ها را آن دسته ای از آوازهادانست که اصلی تر هستند. از دید نظریه پردازانی همچون علینقی وزیری آنچه دستگاه ها را از باقی آوازها مستثنی می کند برخوردار بودنشان از یک گام مستقل است (و از این دیدگاه راست پنج گاه را نباید یک دستگاه جدا از دستگاه ماهور دانست از همین دیدگاه، لفظی مثل «آواز ابوعطا» یا «آواز همایون» اشاره به فرم موسیقایی آواز ندارد بلکه به نوعِ محتوای موسیقایی اشاره می کند.