مریم رمضان زاده - گروه معماری، دانشکده معماری، دانشگاه آموزش عالی کمال الملک، نوشهر، ایران
فریده گرمان - استادیار گروه معماری، دانشگاه آموزش عالی کمال الملک، نوشهر،ایران

آنچه پایداری را امری مورد توجه می سازد، نگرش همه جانبه به یک موضوع است، چرا که تنها در این صورت است که امکان پیشرفت در تمامی زمینه ها میسر می گردد. به منظور دستیابی به رویکردی همه جانبه به یک مقوله ابتدا باید زیرساخت های آن را بشناسیم، تا بتوانیم با ایجاد پایداری در این زیر ساخت ها، کلیت را نیز پایدار نماییم. مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی می باشد، یکی از مهم ترین اهداف توسعه پایدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن و همچنین اهمیت نقش و جایگاه اقلیم درمعماری است، آنچه که در این تحقیق مورد توجه قرار گرفته است، رویکرد معماری پایدار نسبت به مسائل محیطی و اقلیمی است، به همین منظوردر ابتدا با تعاریفی درمورد معماری پایدار، طراحی اقلیمی و چگونگی استفاده از قوانین معماری پایدار(طراحی همساز با اقلیم) در مجتمع های مسکونی آشنا می شویم. حصول پایداری توسعه در یک عرصه کلان نیازمند حصول پایداری در زیرساخت های شکل دهنده آن موضوع است. هرگاه زیرساخت های یک بخش در راستای پایداری پیش روند، کلیت بخش نیز در این راستا پیش خواهد رفت. در مسئله توسعه پایدار شهری نیز هرگاه پایداری درزیرساخت ها میسر گردد، در کلیت بحث نیز میسر خواهد گردید .هدف اصلی از طراحی مجتمع پایدار همساز با اقلیم این است که به واسطه بهره برداری از انرژی، منابع طبیعی و اقلیم منطقه، آسیب بر روی محیط و تأثیر سوء ساختمان بر محیط زیست کاهش یابد .نتایج به دست آمده از این تحقیق با هدف معماری پایدار و رویکرد طراحی اقلیمی به اصلاح رابطه انسان، معماری و اقلیم و محیط می پردازد و نشان دهنده این است که با استفاده از اصول و معیارهایی همچون ارتباط با طبیعت، ادراک محیط، تنوع، کاهش استفاده از منابع جدید و... ، می توان به طراحی مسکن پایدار پرداخت، اینپژوهش از نوع کاربردی و از نظر ماهیت و روش جزء دسته توصیفی تحلیلی است.

معماری پایدار، توسعه پایدار، مسکن، مجتمع مسکونی، اقلیم.