سعید عزیزی - دانشجوی کارشناسی ارشد،گروه جغرافیای سیاسی،دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران،تهران،ایران،
یاشار ذکی - استادیار،گروه جغرافیای سیاسی،دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران،تهران،ایران

آمایش سرزمینی به تنظیم رابطه میان انسان، فضا و فعالیتهای انسان در فضا، به منظور بهره برداری منطقی از جمیع امکانات، علم و تجربه در طول زمان می پردازد. هدف آمایش سرزمین، توزیع بهینه جمعیت و فعالیت است، به گونه ای که هر منطقه متناسب با قابلیت ها، نیازها و موقعیت خود از طیف مناسبی از فعالیت های اقتصادی و اجتماعی برخوردار باشد و جمعیتی متناسب با توان و ظرفیت اقتصادی خود بپذیرد. هدف کلی آمایش سرزمین، سازماندهی فضا به منظور بهره وری مطلوب از سرزمین در چارچوب منافع ملی است. آمایش مناطق مرزی، بهره برداری مطلوب از کلیه امکانات انسانی و فضایی این مناطق در جهت بهبود وضع مادی و معنوی جامعه است. نواحی مرزی به دلیل پاره ای از ویژگیهای خاص مانند دوری از مرکز،انزوای جغرافیایی،ناپایداری سکونت، جابه جایی مداوم جمعیت، تبادل های غیرقانونی مرزی، تفاوتهای فرهنگی،قومی و مذهبی با مناطق داخلی کشور و مشکلات عدالت سرزمینی همواره از پیچیدگی های آمایشی خاصی برخوردار بوده است. در این پژوهش بر مبنای روش توصیفی تحلیلی و استفاده از منابع و داده های کتابخانه ای، نقاط قوت و ضعف و تهدیدها و فرصت های ناحیه مرزی شهرستان پاوه با رویکرد آمایشی به روش تحلیلی SWOT بررسی شده است. در این مقاله به این پرسش پرداخته می شود مهمترین پیامدهای توسعه نیافتگی شهرستان پاوه چیست؟ نتایج به دست آمده نشان دهنده این است که با استمرار نگاه مرکزگرایانه(تک بعدی- امنیتی) مسئولین استانی و کشوری، توسعه نیافتگی و عدم تعادل ناحیه ای در ابعاد اقتصادی،اجتماعی،سیاسی،فرهنگی،ارتباطی در ناحیه شهرستان پاوه حاکم است و از ظرفیتهای منطقه مورد مطالعه به نحو درستی استفاده نشده است. درنتیجه باعث بوجود آمدن مشکلاتی نظیر فقر، بیکاری و نبود اشتغال، قاچاق کالا،کمبود امکانات بهداشتی،مهاجرت و...شده است.

نواحی مرزی،آمایش،مدل SWOT ،شهرستان پاوه