امیر زندمقدم - دانشیار زبان و ادبیات انگلیسی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

با توجه به اهمیت فراگیری ابعاد منظورشناختی زبان دوم و لزوم ارتقاء توانش منظورشناختی در میان فارسی‌آموزان و با درنظرگرفتن این مهم که تاکنون پژوهش منسجم و اصیلی در خصوص تأثیر بازخورد تصحیحی بر تولید کنش‌های گفتاری توسط فارسی‌آموزان انجام نگرفته است، هدف این پژوهش، مطالعه تأثیر دو نوع بازخورد تصحیحی (بازگویی و فرازبانی) بر تولید کنش‌های گفتاری درخواست­کردن و امتناع­کردن توسط فارسی‌آموزان سطح متوسط است. به این منظور، 76 فارسی‌آموز از چهار کشور و با سطح زبانی متوسط به صورت تصادفی انتخاب شده­ان در چهار گروه، به مدت شش ماه آموزش دیدند: گروه تکلیف­ـ­محور همراه با بازخورد بازگویی، گروه تکلیف- ­محور همراه با بازخورد فرازبانی، گروه سنتی همراه با بازخورد بازگویی و گروه سنتی همراه با بازخورد فرازبانی. ابزار مورد استفاده در این پژوهش نسخه فارسی­شدة آزمون تکمیل گفتمان نوشتاری (WDTC) برگرفته از تاج­الدین، ​​کشاورز و زندمقدم (2012) است که پایایی و روایی آن مجددا بررسی شده و سپس، به­صورت پیش‌آزمون و پس‌آزمون استفاده شده است. تدریس به هر گروه به مدت 6 هفته (هفته‌ای 2 ساعت، جمعاً 12 ساعت) به طول انجامیده است. نتایج نشان داد که اولاً رویکرد تکلیف- محور نسبت به روش سنتی در ارتقاء توانش منظورشناختی فارسی آموزان مؤثرتر است و می‌تواند رشد بسیار بالایی را منجر شود؛ ثانیا، بازخورد فرازبانی در قالب رویکرد تکلیف­- ­محور نسبت به بازخورد بازگویی نتایج مؤثرتری درمیان فارسی آموزان داشته است..

کنش گفتاری, بازخورد تصحیحی, بازخورد بازگویی, بازخورد فرازبانی, آموزش زبان تکلیف- محور