بررسی بین آبخیزداری و مدیریت منابع آب و خاک

مدیریت همی شه در مورد هماهنگی بین اجزا متفرق و نیز بعضا در مورد نقش مدیر صحبت می کند و در هر حال باید فضاییبزرگتر مورد قبول جامعه و فرهنگ در آن قرار گیرد.مدیریت منابع آب و خاک به دلیل بعدهای مکانی و زمانی و فراگیری گ سترده و ارتباط با قوانین طبیعی، سازمان های دولتی،غیر دولتی و ارتباط با مسئولیت های امنیت غذایی، خدماتی و زیر بنائی از اهمیت خا صی برخوردار است. مدیریت مشتمل برهماهنگی و همکاری در مدیریت آب و زمین برای رسیدن به اهداف استحصال آب مطمئن و عاری از هر گونه آلودگی.تخصیص به موقع آب مورد نیاز بخش کشاورزی، تامین آب شرب سالم، تامین نیازهای مختلف بخش های صنعت و انرژی ومحیط زیست، جلوگیری از فرسایش خاک، کنترل سیل و رسوب و افزایش طول عمر مخازن سدها می باشد. این مدیریت ابعادمختلفی دارد که نه تنها به بخش ها و وزراتخانه های مختلف بلکه به مردم و فرهنگ جامعه نیز مرتبط می گردد و لذا بصورتاجتناب ناپذیری بایستی در سطح ملی، بصورت جامع نگریسته شود. امروزه تخریب منابع طبیعی و آبخیزداری یکی از مهمترینمعضلات قرن بیست و یکم مخصوصا در کشورهای در حال توسعه می باشد و سالانه هزینه های گزافی به منظور حفظ منابعطبیعی و مدیریت منابع آب و خاک و جلوگیری از خسارات حرف می شود. لذا ما در این تحقیق به برر سی عواملی که سببمی شود تمرکز بیشتر ما بر روی منابع آب و خاک باشد، گذاشته ایم که نبود مدیریت و عدم مشارکت کلی مردم، سواد کافینداشتن در زمینه های مدیریت و کنترل منابع آبی و خاکی سبب بروز مشکلات عمده در آبخیزداری شده است، زیرا که اب وخاک جزء جدا نشدنی از یک حوزه آبخیز هستند. به همین دلیل مشارکت دادن عمومی مردم، توجه ویژه به بخش آب و خاکباعث کنترل و مدیریت همه جانبه آبخیزداری خواهد شد. منابع آب و خاک دو نعمت ارزشمندهستند که باعث رونق کشاورزیو دامداری خواهد شد. متاسفانه در سال های اخیر، به دلیل نیاز تولید بیشتر، ناآگاهی و سودجویی، روش های نادرستبهره برداری از آب و خاک رواج یافته است. زیاد شدن خسارات ناشی از فرسایش، سیل و خشکسالی از اثرات زیانبار استفاده ازاین منابع است که هر روز شاهد آن هستیم.

Keywords:

آبخیزداری , مدیریت , منابع آب و خاک , مشارکت عمومی