نقش توریسم در توسعه پایدار نواحی شمال ایران (مطالعه موردی : روستای کهنه ده بخش کجور شهرستان نوشهر)

از آنجا که پایه و اساس جهانگردی بر سفر استوار است عواملی که در جابه جایی اجزای آن از نقطه ای به نقطه دیگر مورداستفاده قرار می گیرد در این زمینه از اهمیت ویژه ای است. سرزمین پهناور ایران با میراث کهنفرهنگی و یادمان های دیدنی، از تنوع آب و هوایی، جاذبه های گردشگری در شمال و جنوب کشور، جاذبه های طبیعی و اکتسابی (که هرکدام به تنهای می تواند یک کشور را به عنوان بازاری قابل عرضه به جریان توریسمبین المللی وارد کند) برخوردار است . به طوری که در سال ۱۳۳۵ متوسط اقامت جهانگردان خارجی در ایران ۱۸ / ۵ شب محاسبه شده بود که در مقایسه با متوسط اقامت در سایر ممالک فوق العاده بالا بود. اما متاسفانه درچند سال گذشته به علت عدم توجه به امر توریسم در ایران و نادیده گرفتن آن باعث شده نه تنها کشور ما درآمد کلانی را که از این راه حاصل می شود، از دست بدهد بلکه باعث شده است متوسط اقامت در ایران به ۱۸ / ۲ شب برسد و این امر گویای آن است که گردشگران بیشتر در زمینه تجارت وارد ایران می شوند تا سیاحت و این نشان دهنده کاهش گردشگر سیاحتی می باشد. به منظور توسعه پایدار نواحی شمال و برخورداری شهروندان اعم از شهرنشینان و اهالی روستا از معیشت پایدار، می توان از فعالیت های مکمل کشاورزی ، صنایع دستی و ... بهره گرفت که در این میان گردشگری در این نواحی ، امکان افزایش درآمد خانوارها ، اشتغال زایی و جلوگیری از مهاجرت های شهری و روستایی را در بستر بهبود کیفیت زندگی و توزیع متعادل خدمات و تسهیلات رفاهی فراهم می کند. از سویی دیگر، برخورداری نواحی شمال ایران ازجاذبه های طبیعی، منابع و پتانسیل های اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی، التزامی در توسعه گردشگری به شمار می رود. . در این راستا پژوهش حاضر به روش توصیفی تحلیلی با استفاده از شیوه کتابخانه ای انجام شده است.

Keywords:

گردشگری , توسعه پایدار , توسعه