غلامرضا عبدالله زاده - دانشیار دانشگاه بابل، بابل، ایران
الهه فقانی آهنگری - کارشناسی ارشد سازه، بابل، ایران

جداسازي لرزه اي یکی از روش هاي پذیرفته شده براي محافظت لرزه اي ساختمان ها در مناطق پرخطر لرزه اي است. در این روش، جداسازها بین فوندانسیون و روسازه نصب می شوند و با تامین انعطاف پذیري و توانایی استهلاك انرژي، ساختمان را از حرکات مضر زمین جدا می کند. این روش که جز روش هاي کنترل غیرفعال محسوب می شود، یک روش طراحی مقاوم است که به جاي افزایش ظرفیت لرزه اي سازه، مبتنی برکاهش نیاز لرزه اي می باشد. براي دستیابی به این هدف، دو سازه 4 و8 طبقه فولادي براي دو حالت با پایه ثابت و با تکیه گاه آونگ اصطکاکی پاندولی در نرم افزار sap2000 مدل شده است. به منظور مقایسه عملکرد، تحلیل تاریخچه زمانی غیرخطی بر روي دو حالت پایه ثابت و حالت جداسازي شده با استفاده از سه شتاب نگاشت دور از گسل نوثریج، مکسیکو و چی چی تایوان انجام شده است. نتایج نشان می دهد جداسازها تاثیر قابل ملاحظه اي در کاهش برش پایه، دریفت نسبی طبقات و شتاب مطلق بام دارند و این میزان کاهش در سازه هاي کوتاه وسخت بیش تر است.

جداسازی لرزه ای، تکیه گاه آونگ اصطکاکی، پاسخ لرزه ای، قاب خمشی فولادی، تحلیل تاریخچه زمانی غیرخطی