بررسی تأثیر سطوح مختلف آبگیر بر افزایش پوشش گیاهی

با توجه به حاکم بودن شرایط آب و هوایی خشک و نیمه خشک در 90 درصد وسعت کشور که عمده آن مراتع کشور می باشد، مقدار تبخیر سالانه بیش از چند برابر مقدار بارش سالیانه است. بهره برداري از منابع طبیعی و خاك در مناطق خشک و نیمه خشک، بدلیل کمبود میزان بارش و استفاده غیر اصولی از منابع طبیعی, روش ها و تكنیک هاي مدیریتی خاصی را می طلبد. لذا لزوم استفاده از روش هاي بهره برداري از مراتع فقیر و مستعد فرسایش به صورت علمی براي استفاده بهینه و بهره برداري اقتصادي ضروري است. عرصه مورد مطالعه در ایستگاه تحقیقات حفاظت خاك و آبخیزداري منطقه خواجه تبریز انتخاب گردید. در این تحقیق اثر سطوح مختلف آبگیر باران مثل کنتور فارو و میكروکچمنت در افزایش میزان پوشش گیاهی با تیمار شاهد مورد مقایسه قرار گرفت و بصورت طرح آزمایشی بلوک هاي کامل تصادفی در کرت هاي آزمایشی در چهار تكرار اجرا شد. به این صورت که ابتدا پس از انتخاب محل مناسب در ایستگاه خواجه در زمینی با شیب 6 درصد سطوح آبگیر میكروکچمنت و فارو احداث و اقدام به کاشت گیاه مرتعی آگروپیرون النگاتوم گردید ودر تیمار شاهد نیز همان گیاه کاشته شد. سپس از سال دوم به مدت سه سال از درصد پوشش گیاهی از هر سه تیمار اقدام به آمار برداري نمودیم. بررسی نتایج دادهها و تجزیه آماري با نرم افزار SAS انجام و با آزمون دانكن مورد مقایسه قرار گرفت. آنالیز دادهها در سالهاي مختلف با احتمال 1 و 5 درصد نشان داد که تیمار میكروکچمنت بهترین تیمار از لحاظ درصد پوشش گیاهی می باشد.

Keywords:

مرتع , میکروکچمنت , آگروپیرون النگاتوم , کنتورفارو , اراضی مارنی