مسعود داوری نژادمقدم - عضو هیئت علمی موسسه آموزش عالی خاوران مشهد
محمدرضا مبهوت - مدرس گروه شهرسازی موسسه آموزش عالی خاوران مشهد

پایداری نگرشی است که از دهه 70 و به دنبال اگاهی یافتن از بحرانهای زیست محیطی و عکس العملهای حاصل از آن و تغییر نگاه انسان به جهان شکل گرفت که با توجه قابل ملاحظه و مستمر افراد محققین و دولتها در مورد مسئله پایداری زیست محیطی در سه دهه پایانی قرن بیستم به نظر می رسد تقاضا برای توسعه شهری پایدار و شهرهای پایدار مهمترین چالش بشریت در قرن بیست و یکم باشد البته پایداری شهری تنها مربوط به مقولات زیست محیطی نیست بلکه دراین میان رسیدن به پویایی اقتصادی محیط زیست قابل زندگی و عدالت اجتماعی از جمله ابعاد مهم دیگر پایداری به شمار می اید که با توجه به توسعه روزافزون شهرها و مسائل و معضلات ناشی از آن شهرها نیاز مند توسعه ای همه جانبه اند که بتواند به موازات مفاهیم پایداری سلامت انسانها و نظامهای اکولوژیکی را بهبود بخشد و نیازهای بشری را بدون از بین بردن توانایی نسل اینده تامین کند که چنین توسعه ای معطوف به پایداری است این نوع توسعه در واقع روشی است که با رفاه مردم در مناطق شهری رابطه ای مستقیم دارد از این رو تمامی ابعاد و جوانب زندگی شهرنشینی چه از نظر اقتصادی و چه از نظر اقتصادی چه اجتماعی چه سیاسی و چه کالبدی و ... را در بر میگیرد و از انجاییکه همه این ابعاد بطور طبیعی به یکدیگر وابسته بوده و بریکدیگر تاثیر می گذارند نیازمند چهارچوبهای دقیق برنامه ریزی شده و طراحی شده ای است تا بالاترین سطح پایداری در شهرها و مناطق شهری حاصل شود. دراین مقاله قصد داریم علاوه بر یافتن پاسخ مناسبی برای این پرسشها و مسائل به تشریح مبانی توسعه و توسعه شهری پایدار و نقش و جایگاه آن در ارتقا کیفیت زندگی شهری بپردازیم.

توسعهپایدار، شهر پایدار، پایداری، ناپایداری