احسان سعیدی - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه گیلان
زهرا سعیدی - کارشناس تربیت بدنی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه صنعتی شاهرود
حمید محبی - استاد فیزیولوژی ورزشی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه گیلان

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر تاثیر ریکاوری (بازگشت به حالت اولیه) فعال برتغییر مقادیر برخی فاکتورهای سیستم ایمنیهمورال شناگران در فعالیت سرعتی اینتروال می باشد.روش شناسی تحقیق: این تحقیق از نوع کاربردی و شبه تجربی است. آزمودنی های پژوهش حاضر 10 نفر از شناگران دخترشهرستان بجنورد بوده که حداقل 2 سال سابقه تمرین شنا را داشته و به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. در جلسه اول، ابتدا اطلاعات فردی و اندازه گیری های کمی شامل: قد (6/84±164/2 سانتی متر)، وزن (3/92±57/3 کیلوگرم)، سن (2/23±22/1 سال)، شاخص توده ی بدنی (2/95±21/21 کیلوگرم بر مجذور قد) و همچنین رکورد 25 متر شنای کرال سینه ثبت گردید. در جلسه دوم یک ساعت پس از صرف صبحانه ی یکسان (کره، عسل، یک لیوان شیر و پنیر) نمونه خونی اولیه جمع آوری شد سپس آزمودنی ها مسافت های 25 متر را با حداکثر توان تا حد واماندگی شنا کردند و رکوردها پس از 25 متر ثبت گردید. بین هر مسافت 25 مترریکاوری 1 به 4 را به صورت شنای کرال سینه انجام دادند. بعد از آخرین مسافت 25 متر که آزمودنی ها به حد واماندگی رسیدند،بلافاصله بعد از ریکاوری، نمونه خونی گرفته شد. برای بررسی تفاوت بین میانگین مقادیر ایمونوگلوبین های سرمی در پیش آزمون و پس آزمون از آزمون T همبسته استفاده شد (P≤0/05). نتایج: یافتههای حاصل از این تحقیق نشان داد که در ریکاوری فعال با نسبت کار به استراحت 1به 4 بین ایمونوگلوبین های منتتخب سرم شناگران بعد از یک جلسه تمرین شنای تناوبی شدید در پس آزمون نسبت به پیش آزمون، (IgM, P=0/007), (IgA, P=0/05) و (IgG, P=0/01) تفاوت معناداری وجود دارد. بحث وجمع بندی: با توجه به نتایج بدست آمده؛ بنظر میرسد ریکاوری فعال به نسبت 1 به 4 اثر مثبتی روی سیستم ایمنی شناگران داشته باشد لذا پیشنهاد می شود شناگران سرعتی ازین نسبت ریکاوری بین تکرارهای تمرینی بهره گیرند.

ریکاوری، شناگران و ایمونوگلوبین