مجید کاربخش راوری - کارشناسی ارشد آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی دانشگاه شهید باهنر کرمان
ناصر شاهی - دانشجوی کارشناسی ارشد تغذیه ورزشی دانشگاه شیراز
حامد متقی - کارشناسی ارشد مدیریت ورزشی
هادی پورحاجی - دکتری مدیریت ورزشی دانشگاه تهران

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه بین میزان فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی با وضعیت اجتماعی-اقتصادی دانش آموزان پسر متوسطهدور دوم استان کرمان بود. این مطالعه روی 99 نمونه تصادفی 47 دانش آموز از منطقه برخوردار و 52 دانش آموز از منطقه غیربرخورداری انجام شد. ابزارهای مورداستفاده برای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه فعالیت بدنی بک، پرسشنامه وضعیت اجتماعیاقتصادی، آزمون های ویژه ارزیابی عوامل آمادگی جسمانی شامل حداکثر اکسیژن مصرفی (20 متر شاتل ران)، استقامت عضلانی (دراز ونشست)، انعطاف پذیری (خمش به جلو)، توان انفجاری (پرش عمودی)، چابکی (دور 89 متر) و قدرت نسبی پاها (نیروسنج پا) بود. ازآزمون های ضریب همبستگی متعارف، پیرسون و رگرسیون چند متغیره برای ارزیابی ارتباط بین متغیرها استفاده شد. یافته های پژوهشنشان داد بین وضعیت اجتماعی- اقتصادی خانواده و آمادگی جسمانی ارتباط مثبت و معنی داری وجود داشت. همچنین بین وضعیتاجتماعی- اقتصادی و میزان فعالیت بدنی ارتباط معنی داری مشاهده نشد، ولی بین سرمایه اقتصادی با میزان فعالیت بدنی ارتباطمعکوس معنی داری وجود داشت. یافته های این مطالعه نشان دهنده تأثیر وضعیت اجتماعی اقتصادی بر شاخص های آمادگی جسمانینوجوانان است. با افزایش پایگاه اجتماعی اقتصادی خانواده، شاخص های آمادگی جسمانی نوجوانان نیز افزایش می یابد.

آمادگی جسمانی، وضعیت اجتماعی اقتصادی، میزان فعالیت بدنی، دانش آموزان، متوسطه