حسین حاتمی نژاد - دانشیار دانشکده جغرافیا گروه جغرافیای انسانی (شهری) دانشگاه تهران
حسین امانیان بیدختی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه بین المللی امام رضا (ع)
محمد حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه بین المللی امام رضا (ع)

همراه با بروز مسائل گسترده در شهر ها، افزایش اهمیت توسعه از درون در کنار مطرح شدن شاخص هایی مانند کیفیت زندگی و لزوم احیای اجتماعی و اقتصادی نواحی شهری و افزایش سرزندگی، سبب شدند که الگوهای بازآفرینی شهری بیش از پیش مورد توجه قرار گیرند. تغییر در رویکردهای بازآفرینی شهری و به ویژه تحول در الگوهای مدیریت آن در بستر تحولات جهانی، به ویژه مطرح شدن رویکردهای حکمروایی شهری و کاهش تصدی گری بخش عمومی و دولت در این فرآیند، تغییر الگوهای برنامه ریزی و مطرح شدن برنامه ریزی همکارانه به عنوان رهیافت جدید برنامه ریزی و حرکت به سوی ظرفیت سازی های محلی و استفاده از ظرفیت سایر بخش ها به ویژه با تأکید بر نهادهای اجتماع محلی - داوطلبانه بوده است. در شهر مشهد، علی رغم تحول در رویکردهای مدیریتی در حوزه بازآفرینی شهری از پروژه محوری به سوی محله محوری، و ایجاد نهادهای تسهیلگری محلی در چند سال اخیر، به دلیل رویکردهای غالب متمرکز در زمینه برنامه ریزی و مدیریت شهری، مجموع نتایج به دست آمده از این تحولات، تحقق اهداف بازآفرینی شهری پایدار را نشان نمی داد. در این پژوهش با استفاده از رویکرد پژوهش کیفی و استفاده از راهبرد پژوهش نظریه سازی بنیادی، ضمن در نظر گرفتن بعد رویه ای بازآفرینی شهری، فرایند حکمروایی همکارانه در بازآفرینی شهری مورد بررسی قرار می گیرد. در بررسی نمونه مورد مطالعه در این پژوهش کهنحوه مداخله نهادهای مسءول بازآفرینی شهری در مقیاس محلی است، ضمن شناسایی کنشگران محلی مؤثر بر فرآیند بازآفرینی شهری در سطح محلی، مؤلفه ها و الزامات اصلی تحقق فرآیند حکمروایی همکارانه در بازآفرینی شهری شهر مشهد در سطح محلی، بررسی شده و در نهایت روابط و نقش کنشگران این فرآیند متناسب با ویژگی های بستر مدیریت شهری شهر مشهد به منظور دستیابی به اهداف بازآفرینی شهری پایدار تبیین می گردد.

بازآفرینی شهری، نهادهای مسئول، حکمروایی