ارتقا کیفیت حقوق شهروندی در معماری شهری

ارتقای کیفیت محیط شهری از دغدغه های اصلی شهرسازی و هدف اصلی تمام طرحهای توسعه شهری است. در ارزیابی و تجارب ماحصل از اجرای طرح های توسعه شهری در جهان و به ویژه کشور ما این موضوع اثبات شده است که این طرح ها در خلق محیط شهری واجد کیفیت، توفیق کمی داشته اند. با این ضرورت در سال های اخیر، اندیشمندان مختلف شهرسازی، از حضور تفکر کیفیت گرای خاص طراحی شهری، در تمام مقیاس های [کلان و خرد] طرحهای توسعه شهری برای ایجاد محیط واجد کیفیت حمایت کردهاند. این مقاله با روش مطالعه تطبیقی و تحلیل محتوای متون و مفاهیم مؤثر در تحول طراحی شهری و مقایسه آن با گرایشها و گونه های مختلف طراحی شهری در چارچوب برنامه ریزی راهبردی و با استفاده از تجربیات پی شین با تلفیق فرایند طراحی شهری و برنامه ریزی شهری ،و با هدف ساخت تصویری از یک رویکرد نوین و امیدبخش برای کاربست عملی طراحی شهری در طرح های تو سعه شهری به منظور ارتقای کیفیت محیط شهری شکل گرفته ا ست. یافته های این تحقیق نشان می دهد طراحی شهری در حوزه کلان مقیاس دارای تولیدات کاربردی است که می تواند به ارتقای کیفیت محیط کمک کند. تحقق عملی این رویکرد بسته به پذیرش و رعایت پنج مؤلفه ذیل است:الف. حضور اهداف طراحی شهری در طیف مقیاس برنامه ریزی، ب. پیوند حرف و همکاری تخصصهای مختلف در موضوعات طراحی شهری، ج. مشارکت پذیری عمومی درطراحی، د. وجود سطوح و سلسله مراتب مقیاس طراحی شهری، هـ. پشتیبانی از مو ضوعات طراحی شهری. نتایج این مقاله نشانگر تعامل بین طراحی شهری و برنامه ریزی شهری در مقیاس کلان و خرد به عنوان یک ضرورت در نظام توسعه شهری است وکاربست مؤلفه های فوق تضمینی برای عملی کردن این رویکرد و کارامدی طرح های توسعه شهری

Keywords:

ارزیابی , کیفیت محیط , تعامل مقیاس کلان و خرد , برنامه ریزی شهری , طراحی شهری .