ریحانه گودرزی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی مواد و متالورژی، دانشگاه علم و صنعت ایران
هاجر قنبری - استادیار، دانشکده مهندسی مواد و متالورژی، دانشگاه علم و صنعت ایران
حسین سرپولکی - استاد، دانشکده مهندسی مواد و متالورژی، دانشگاه علم و صنعت ایران

هیدروژل ها شبکه های بسپاری با قابلیت جذب آب بسیار بالا هستند که کاربردهای منحصربه فردی را در زمینه های زیستی،تصفیه ی آب و کشاورزی ممکن می سازند. با هدف بهبود خواص، هیدروژل های تک جزئی بسپاری به تدریج با کامپوزیت هایچندجزئی با سرامیک ها جایگزین شده اند. یکی از کامپوزیت های کاربردی، کامپوزیت پلی وینیل الکل- اکسیدگرافن است. دراین پژوهش برای ساخت این کامپوزیت از روش انجماد- ذوب طی سه سیکل استفاده شده است. با تغییر درصد وزنی پلی وینیلالکل از 10 به 15 و استفاده از پلی اتیلن گلیکول برای ایجاد تخلخل، تغییرات ریزساختاری و میزان جذب آب برای سه نمونهبررسی شده است. بنابر نتایج به دست آمده از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، نمونه ی حاوی 10wt% پلی وینیل الکلدارای ساختار متخلخل تر و جذب آب بیشتری بود. بنابراین استفاده از پلی وینیل الکل با درصد وزنی کمتر و عدم استفاده ازافزودنی پلی اتیلن گلیکول، برای دستیابی به ساختاری با تخلخل های باز و ریز و همچنین جذب آب بالا، مناسب تر است.

هیدروژل، اکسیدگرافن، پلی وینیل الکل، کامپوزیت، تخلخل