لیلا مرادی
نرگس طالبی تماجانی

اگر مشارکت وسیع شهروندان در قلمروهای مختلف زندگی اجتماعی شرط لازم و مهم توسعه اجتماعی – اقتصادی و سیاسی تلقی شود، عدم مشارکت شهروندان و شیوع بی تفاوتی اجتماعی را می توان عامل منفی اثر گذار در فرایند توسعه یافتگی قلمداد کرد که نیازمند بررسی و ریشه یابی علمی خواهد بود..روش تحقیق حاضرپیمایش و نمونه مورد مطالعه 342 نفر از افراد بالای 81 سال در شهر تهران بوده است. چارچوب های مفهومی این پژوهش براساس دیدگاه های جامعه شناختی و روانشناسی اجتماعی با تاکید برنظرزیمل ، لی پلی و گیدنز است.که در قالب آن ها، فرضیه های اصلی مطرح شده است. بر اساس یافته های بدست آمده در این مطالعه، می توان گفت بی تفاوتی اجتماعی در شهروندان تهرانی در حد متوسط وجود دارد و میزان آن، به ترتیب با سه متغیر کیفیت ارتباطات اجتماعی، میزان اعتماد اجتماعی و فردگرایی تغییر می کند.

بی تفاوتی اجتماعی، فردگرایی، اعتماد اجتماعی، کیفیت روابط اجتماعی.