لیلا سهیلی وند - کارشناسی ارشد معماری عضو هیئت علمی گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی و
وحید هژیرکارزار - کارشناسی ارشد مهندسی صنایع
بیتا صمدیان - کارشناسی ارشد معماری

خودبسندگی و تکیه بر مصالح بوم اورد یکی از 5 اصل معماری ایرانی می باشد خشت از جمله مصالح بومی اقلیمی با میزان دسترسی بسیار بالا در مناطق گرم و خشک ایران و یکی از عناصر معمارانه فراموش شده ای است که در سیمای شهرهای قدیمی کویری ایران به صورت عنصری ثابت در ساخت و ساز جلوه گر می باشد خشت به دلیل خصوصیات فیزیکی و کالبدی در پیوند معماری با محیط اطرافش و دستیابی به مفهوم معماری محیطی را فراهم اورد که این خود عاملی مهم در استفاده بهینه از انرژی برشمرده می شود ظرفیت حرارتی بالا و تاخیر حرارتی 7 ساعته خشت گواهی بر این مدعاست . شیوه های جدید تثبیت خشت به عنوان یک مصالح ساختمانی پایدار و دستیابی به شاخصه های از معماری خشتی معاصر از یک طرف و ارایه راهکارهایی جهت ساخت بناهای معمارانه خشتی و گلی سازگار با اقلیم و منطبق با هویت ایرانی با لحاظ کردن اصول سازه ای از طرف دیگر دراین مقاله به همراه نمونه های مطالعاتی مورد بررسی تحلیلی قرار میگیرند.

خشت، معماری خاک، مصالح بنایی، ساختار، پایداری