اثر بخشى زوج‌درمانی هیجان مدار بر انعطاف‌پذیری کنشى و تحمل پریشانى زوج‌ها

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوج‌درمانی هیجان مدار بر انعطاف‌پذیری کنشى و تحمل پریشانى بود. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه بود؛ جامعه آماری زوج‌های مراجعه کننده به مراکز مشاوره آوای درون، رهنما و مرکز مشاوره بیمارستان مهر شهر تهران در بازه زمانی اردیبهشت تا خرداد سال 1397 بود که 60 زوج داوطلب مشارکت در پژوهش به پرسشنامه‌ انعطاف‌پذیری کنشی کونور و دیویدسون (2003) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) پاسخ دادند که پس از غربالگری 30 زوج انتخاب و در گروه آزمایشی هیجان مدار و گروه گواه در هر گروه 15 زوج به صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت مداخله هیجان مدار جانسون (2012) قرار گرفت و داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط اندازه‌های مکرر تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج حاکی از تأثیر مداخله هیجان مدار بر انعطاف‌پذیری کنشی (29/75=P=0/001,F) و تحمل پریشانی (12/14=P=0/004,F) و پایداری این تأثیر در مرحله پیگیری بود. نتیجه‌گیری: از آنجا که این مداخله موجب شد تا زوج‌ها تمرکز را از رفتار همسر خود برداشته و بر رفتار خود متمرکز شوند و در نتیجه کاربرد موانع ارتباطی مذکور را متوقف کرده و ضمن افزایش تحمل، با یادگیری برنامه ارتباط درست، توانستند روابط خویش را بهبود ببخشند تا انعطاف‌پذیری خود را بالاتر ببرند؛ بنابراین مداخله‌ مؤثری برای درمان انعطاف‌پذیری کنشی و تحمل پریشانی زوج‌ها محسوب می‌شوند.

Keywords:

انعطاف پذیری کنشی , تحمل پریشانی , زوج درمانی , هیجان مدار