اثربخشی درمان فراشناختی بر كاهش اجتناب تجربی، تجارب تجزیه ای و نا امیدی در افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

اختلال استرس پس از سانحه يكي از فراگير ترين اختلالات پس از وقوع حوادث آسيب زا است. پژوهش حاضر با هدف تعييناثربخشي درمان فراشناختي بر كاهش اجتناب تجربي، تجارب تجزيه اي و نااميدي در اختلال استرس پس از سانحه انجامشد. جامعه آماري شامل افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه مراجعه كننده به بيمارستان ابن سيناي شهر مشهد بودكه از ميان انها تعداد 24 نفر به شيوه ي داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند(هر گروه 12 نفر). گروه آزمايش طي ده جلسه درمان فراشناختي را دريافت كردند و گروه كنترل هيچ مداخله اي دريافتنكردند و در ليست انتظار قرار گرفتند. متغيرهاي وابسته در دو نوبت پيش آزمون و پس آزمون به وسيله ي پرسشنامه پذيرشو عمل، مقياس نااميدي بك و مقياس تجارب تجزيه اي مورد اندازه گيري قرار گرفتند. تحليل داده ها با استفاده از روشتحليل كوواريانس نشان داد كه با كنترل اثرات پيش آزمون، درمان فراشناختي اثر معناداري بر كاهش اجتناب تجربي، تجاربتجزيه اي و نااميدي در اختلال استرس پس از سانحه داشت.

Keywords:

درمان فراشناختی , اجتناب تجربی , تجارب تجزیه ای , ناامیدی , اختلال استرس پس از سانحه , جانبازان