سیر تحول آموزش معماری در دانشکده های معماری دوران پهلوی

با اندیشه ی مدرنسازی کشور در دوران قاجار و پهلوی و به تبع آن تحولات اساسی ای که در سیمای شهرها و اجزای کالبدیشان صورت گرفت، احداث آثار معماری و ابنیه متعدد با سبک های نوین و مدرن مورد توجه اساسی قرار گرفته بود. و با توجه بهاینکه برای همیشه امکان دعوت و حضور معماران غربی برای طراحی این آثار وجود نداشت، لاجرم می بایست مراکزی جهتآموزش علمی معماران ایرانی با روشهای مدرن و هماهنگ با جریان علمی روز دنیا و آشنایی آنها با دانش نوین، پیش بینی میگردید. با تاسیس نخستین مراکز آموزش مدرن نظیر دارالفنون در دوره قاجار و دانشگاه تهران در دوران پهلوی اول با چندین رشتهعلمی و تخصصی، لزوم دایر نمودن مراکز آموزش معماری به شیوه های نوین و بین المللی نیز پیش بینی گردید. لذا سه دانشکدههنر و معماری به ترتیب زمانی در دانشگاه های تهران، ملی (شهید بهشتی کنونی) و علم و صنعت ایران تاسیس گردید. روش هایآموزشی این سه دانشکده در بدو ایجاد متاثر از شیوه های دانشگاه ها و مدارس معماری غربی بود اما به مرور زمان و با پیوستن وعضویت فارغ التحصیلان این دانشگاه ها درکرسی مدرسین و اساتید، روش های جدید، متنوع و متناسب تر، با فرهنگ ایرانی در ایندانشکده ها متداول گردید. که بعدها الگوی آموزشی دانشکده های معماری سایر دانشگاه های ایران شد. در این پژوهش سعیشده، ضمن آشنایی با روش های آموزشی سه دانشکده معماری اولیه و مطرح ایران، بتوان سیر تحول آموزش معماری در دورانپهلوی را بررسی نمود. روش تحقیق این مقاله، توصیفی تحلیلی بوده و در گردآوری مطالب از کتابها، مقالات ، نشریات وگفتگوی با اساتید معماری و وب سایت های اینترنتی تخصصی و آزاد، بهره گرفته شده است.

Keywords:

آموزش معماری , دانشکده معماری , دوران پهلوی , روش شناسی