عباس جاهد جاه - استادیار دانشگاه پیام نور
لیلا رضائی - استادیار دانشگاه خلیج فارس

شیوۀ روایت شخصت، یکی از انواع کمتر شناخته شده و کم کاربرد روایت است که کارکردهای خاصی در خلق فضا و القای معانی داشته است. حبیب احمدزاده در سه داستان از مجموعۀ «داستان‌های شهر جنگی» به نام‌های «پرعقاب»، «چتری برای کارگردان» و «اگر دریاقلی نبود»، از روایت دوم شخص بهره ‌گرفته است. در پژوهش حاضر، این سه داستان، در دو بخش فرم (شکل) و کارکرد، تحلیل و بررسی شده است. نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که درهر سه داستان، از نوع دوم شیوۀ روایت که راوی آن مجزا از مخاطب است، بهره برده شده است. از میان این سه داستان «پرعقاب»، هم از نظر فرم و هم کارکردهای معنایی، موفق تر بوده و توانایی نویسنده را به نمایش گذاشته است. نتایج به دست آمد، نشان می‌دهد که احمدزاده در این داستان از کارکردهایی بدیع روایت دوم شخص، بهرۀ بسیاری برده است.

روایت دوم شخص، راوی، داستن دفاع مقدس، حبیب احمد زاده