ادب پایداری و شعر فارسی و مبانی عقیدتی آن در اسلام

«ادب پایداری» ناظر به عمل و رفتار فرد است که بر اساس نگرش و اندیشۀ او نسبت به خود و هستی به دو شکل عام و خاص به فعل در می‌آید. انسان با ایمان؛ یعنی کسی که خود را به مجموعه ای از باید ها و نبایدها ملتزم و متعهد کرده است و بر همین شالوده زندگی خود را تدبیر می کند. ادب پایداری یا به تعبیر ابتکاری در این مقاله، ادب اعتراض در اصل، بیان سخنان هنری با محتوای مبارزه و اعتراض به بی عدالتی ها و دفاع از رزش ها اطلاق می شود. اساس دیانت اسلام از ابراهیم (ع) تا حضرت محمد (ص) بر مبارزه با بت پرستی و عقاید شرک آلود بنا شده که این خود بنیاد اصلی ادب پایداری در حفظ خوبی ها و نفی بدی هاست؛ اما به طور خاص یا ادب پایداری در کلام ادبی پیام آور عدالت و آزادگی ست. در گسترۀ ادبیات فارسی از آغاز، شاعران و گویندگان مسلمان با الهام از جهان بینی اسلامی در نظر و عمل آثار ادبی ارزشمندی آفریده اند که برای مخاطبان، آینده ای هدایت گر و حقیقت نما بوده است. این جستار به مبانی عقیدتی ادب پایداری از نگاه اسلام و شواهد و مصادیقی از آن در میان پارسی گویان مسلمان پرداخته و ضمن دسته بندی و تبیین مبانی، از جهت جامعه شناسی نیز «ادب پایداری» واکاوی شده است.

Keywords:

ادب پایداری , مبانی عقیدتی , اسلام , تشیع , شعر فارسی , آسیب‌شناسی