علی آدمی - دانشیار گروه روابط بین الملل دانشگاه علامه طباطبایی
رامین بخشی - دانشجوی دکتری روابط بین الملل دانشگاه علامه طباطبایی

سیاست خارجی امارات متحده عربی از 1971 تاکنون با تغییرات الگویی و رفتاری همراه بوده است. علی‌رغم بحران‌های مداوم در سرتاسر خاورمیانه و خلیج‌فارس، ماهیت فدرال امارات ‌متحده ‌عربی نوعی سیاست خارجی سازنده ایجاد کرده که به بقای این کشور آسیب‌پذیر منجر شده ‌است؛ به عبارت دیگر، امارات متحده عربی کشوری با سیاست خارجی چندگانه است. بررسی سیاست خارجی امارات‌ متحده‌ عربی از زمان تأسیس آن در سال ۱۹۷۱ نشان داده که مسائل و منافع ویژه‌ای در سراسر این دوره ثابت باقی مانده است. در عین حال، تغییرات در عرصه جهانی و دگرگونی در ساختار نظام بین‌الملل، به‌ویژه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و ظهور نظام تک‌قطبی، تأثیر مستقیمی بر دخالت سایر قدرت‌های بزرگ در منطقه خلیج‌فارس داشته است و در پاسخ به این تغییرات، الگوهایی که در آن‌ها امارات ‌متحده عربی منافع سیاست خارجی خود را در منطقه دنبال می‌کند، تغییر کرده ‌است که این الگوها در میان موضوعات اساسی به‌عنوان اجزای مهم سیاست خارجی امارات، قابل شناسایی است. این مقاله درصدد پاسخ‌دهی به این پرسش اصلی بوده که «سیاست خارجی امارات از سال 1971 تا 2017 چه تحولات الگویی را تجربه کرده است؟» پاسخ این بوده که این تحولات الگویی عبارت بوده‌اند از: تعهدگرایی عربی و همزیستی اسلامی، رفتار صلح‌آمیز و بی‌طرفانه در قبال مسائل منطقه، طرف‌داری اعراب، طرف‌داری غرب، میانه‌روی و تعهد به مشارکت امنیتی. در واقع سیاست منطقه‌ای و جهانی امارات، تابعی از تحولات الگویی در سیاست‌ خارجی آن بوده است. این مقاله با استفاده از منابع کتابخانه‌ای و روش توصیفی تبیینی تلاش کرده است تا با بررسی تحولات سیاست خارجی امارات متحده عربی از زمان تأسیس آن، در روشی که امارات ‌متحده‌ عربی در آن اهداف سیاست خارجی خود را دنبال می‌کند، سبک خاصی را تشخیص و توضیح دهد.

سیاست خارجی, امارات متحده عربی, منافع, تحولات, الگوها