محمد فاضلی - دانشگاه فردوسی مشهد

 در یکی از جلسات درس که به «نهجالبلاغه» اختصاص یافته بود، در ماخذ مورد بحث ما «خطبه ایمان» در کنار دیگر مطالب مطرح گردید؛ خطبهای ده سطری با محتوایی متنوع، فشرده و پرنغز، موجز و سوالبرانگیز، نیازمند تفسیر و تاویل، در عباراتی گاهی بهظاهر از هم گریز. این ویژگیها باعث شد تا ذهن نگارنده را در آن سوی کلاس و درس درگیر کند و چراهای چند پیش آورد. درین گیرودار رهایی از چراها، چون به شروح عربی معتبر و اولیه و نزدیک به زمان تدوین «نهجالبلاغه» و سایر مآخذ ایمه فن رجوع شد، با دو پدیده جدید روبهروگشتم که موجب گفتار در پیش رو گردید و مرا در حال حاضر از دیگر مباحث گرفت. این دو پدیده: یکی -افزودن قسمی تازه بر متن «نهجالبلاغه» از «ایمان» بود توسط شارحی برجسته و نامآور. دیگری -در ارتباط با همبستگی دو جمله بود که چنین مینمودند از هم گریزانند، و پاسخ یکی از چراهای نگارنده. این دو پدیده جدید در فضایی از اندیشه و تامل مورد بحث و بررسی دقیق قرار میگیرند، قوت و ضعفها در آیینه اخلاص تجسم مییابد، تا آنجا که نویسنده مقاله هم درین محفل آیینه گردان محض نباشد.

سید رضی, نهج البلاغه, ایمان, عاریه در دل, ابن ابی الحدید, حاجت