دیدگاه علامه طباطبایی درباره علم غیب امامان (ع)

یکی از مباحث مهم امامت، مقوله علم امامان (ع) و مباحث مرتبط با آن ازجمله منشأ و گستره ی آن است. علم امامان (ع) ازمباحث بنیادین مکتب تشیع است؛ زیرا امام، هادیِ امت به سوی رستگاری و جانشین پیامبر (ص) است. ازآنجاکه در قرآنکریم، دو دسته آیات متناقضنما درباره علم غیب وجود دارد و گاه موجب ایجاد شبهه در این زمینه می شود، در این نوشتارکه به روش توصیفی و شیوه کتابخانه ای تدوین یافته است بر آن شدیم تا دیدگاه علامه محمدحسین طباطبایی که افزون برروش تفسیر قرآن به قرآن، نگاه کلامی وی به آیات قرآن کریم نیز مشهود است را در موضوع علم غیب امام مورد مطالعه قراردهیم. نتیجه این مقاله این است که علامه طباطبایی با رویکرد تفسیر قرآن به قرآن به خوبی توانسته است تناقض ظاهری میاندو دسته آیات را از طریق تقسیم علم غیب به دو گونه ذاتی و موهبتی حل کند. همچنین علامه با استناد به علم موهبتیامامان (ع)، شبهه القاء در تهلکه امام حسین (ع) را هوشمندانه پاسخ گفته است. وی در این راستا افزون بر استناد به شواهدنقلی، به براهین عقلی نیز توجه داشته است.

Keywords:

قرآن کریم , امام , علم غیب , علم ذاتی , علم موهبتی , علامه طباطبایی