مرور و بررسی اثر روش های مختلف آماده سازی سطح ایمپلنت دندان بر یکپارچه سازی استخوانی

ساختار و سطح انواع ایمپلنت بر روی تعامل میان فلز و بافت های زنده تاثیر گذار خواهد بود. یکی از دلایل اصلی برای تغییرات سطح ایمپلنت ها، کاهش زمان جوش خوردن آنها می باشد. سطح فیکسچر ایمپلنت، تنها قسمتی است که در تماس با محیط بیولوژیکی بدن (استخوان) بوده و مستقیما بر روی پاسخ استخوان تاثیر گذار می باشد. یک لایه سطحی خاص بر روی فیکسچر مورد نیاز است تا سطح عملکردی استخوان به فیکسچر را بالا برده و نهایتا استرس و نیروهای وارد شده به ایمپلنت بتوانند به سادگی به استخوان انتقال یابند. این پوشش سطحی، باعث بالا رفتن رسوب استخوان بر روی ایمپلنت می شود که شامل تغییرات مکانیکی (ماشین کردن یا سند بلاست کردن)، تغییرات شیمیایی (اسید شویی کردن)، تغییرات الکتروشیمیایی (اکسیداسیون آندیک)، تغییرات خلاء (وکیوم)، درمان های حرارتی و یا درمان های لیزری می باشد. این تغییرات باعث کنترل رشد و فعالیت های متابولیک سلول های استخوان ساز می شود. در این پژوهش مروری بر انواع روش های آماده سازی ایمپلنت از جمله روش SLA و SLActive که در شرکت تولید کننده سیستم های ایمپلنتی درین کاشت مانا استفاده می شود، پرداخته شده است.

Keywords:

پروتز ایمپلنت , آماده سازی سطح ایمپلنت , شرکت درین کاشت مانا