نقش خودتاب آوری در پیشبینی سازگاری با مدرسه در دانش آموزان پسر منطقه فلارد

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش خودتاب آوری در پیشبینی سازگاری با مدرسه در دانش آموزان پسر منطقه فلارد بود. پژوهش حاضر از نوع پژوهشهای توصیفی - همبستگی است که با استفاده از روش مدل یابی علی انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر منطقه فلارد در سال تحصیلی 1398-99 بود که حدود 550 نفر میباشند. از میان جامعه آماری، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده و براساس جدول کرجسی و مورگان نمونه ای به حجم 225 نفر انتخاب شد، به این صورت که براساس لیست اسامی دانش آموزان، 225 نفر به طور تصادفی انتخاب شده و به پرسشنامه سازگاری با مدرسه (سینها و سینگ، (1993، پرسشنامه تاب آوری (کانر و دیویدسون، (2005 پاسخ دادند.نتایج پژوهش نشان داد که تاب آوری دانش آموزان پیشبینی کننده سازگاری دانش آموزان با محیط مدرسه بود. بین خودتاب آوری با سازگاری با مدرسه در دانش آموزان پسر منطقه فلارد رابطه وجود دارد.تبیین نتایج: به نظر میرسد با تقویت خودتاب آوری در دانش آموزان، می توان سازگاری آنها را با مدرسه افزایش داد.

Keywords:

خودتاب آوری , سازگاری با مدرسه , مدرسه