رضا جعفری - دانشجوی کارشناسی، رشته حقوق قضائی، واحد زنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، زنجان، ایران

پناهندگی یکی از حقوق بنیادین بین المللی بشر است، پناهندگی به قدمت تاریخ بشریت، مسیر پر فراز و نشیبی را پیموده است و در این عصر به یکی از مقوله های اساسی و حیاتی تحولات سیاسی– اجتماعی در حوزه بین الملل مبدل گردیده و دولتها و نظامها حاکم موظف اند برای احقاق این حق، آن را به رسمیت بشناسند و به آن احترام بگذارند. نظام حقوقی بین المللی ، روش های معینی را برای تحقق این حق لاینفک انسانی، عنداللزوم مقرر داشته و تحت سه نظام حقوق بین المللی با اشتراکات کم و بیش وبعضا0 متعارض واقع گردیده است، حقوق پناهندگی، حقوق بین الملل بشر و حقوق بین الملل بشر دوستانه. از اهم قوانین و مقررات منحصرا0 مربوط به حقوق پناهندگی که پس از تأسیس سازمان ملل متحد منعقد گردیده میتوان به کنوانسیون 1951 ژنو و همچنین پروتکل الحاقی 1967 اشاره داشت. پژوهش حاضر سعی دارد با بررسی سوءگیریهای اسناد بین المللی در قبال حقوق پناهندگی و همچنین تأثیر شاخه های حقوق بین الملل در عرصه نظام پناهندگی را با نگاهی واقع بینانه تبیین و مورد مطالعه و تحقیق قرار دهد.

حقوق پناهندگی، اسناد بین المللی ، حقوق بشر، شاخه های حقوق بین الملل ، کنوانسیون 1951