حمل و نقل زمینی به عنوان رگ حیاتی کشور عنوان می شود چرا که کلیه فعالت های لجستیکی از این حیث وابسته به آن می باشد. از رویی دیگر، توسعه این مد از حمل و نقل نیز معضلات و مشکلات خود را از جمله زیست محیطی به همراه دارد.

از آن جا که، عمدهی جابجایی ها در کشور از طریق حمل و نقل جاده ای صورت می گیرد، انتظار می رود که، بیشترین مصرف انرژی نیز در این بخش باید صورت گیرد. لذا توسعه حمل و نقل زمینی، به معنی افزایش بیشتر مصرف سوخت های فسیلی است. در کنار آن، استفاده بیش از حد از انرژی فسیلی، نه تنها مشکلات داخل کشوری از جمله، افزایش هزینه های تامین انرژی و افزایش هزینه های اجتماعی را به همراه دارد، بلکه، در سطحی وسیع تر، محیط پیرامونی را نیز متاثر می کند.

از این رو این چالش مطرح است که ضمن الزام برای توسعه حمل و نقل زمینی به عنوان یکی از موتورهای حرکتی توسعه اقتصادی منطقه ای و ملی، با مشکل مربوط به آثار مخرب آن، که مهمترین آن، افزایش مصرف انرژی های فسیلی است، به چه ترتیب باید برخورد کرد؟

البته چالش زیست محیطی، مشکلی بین المللی است و در مرحله ی اول کشورهای پیش رو در مصرف بالای انرژی های فسیلی با آن روبرو هستند. نکته این جا است که، موضوعات زیست محیطی محلی و منطقه ای نیست و در پاره ای موارد کل دنیا را تحت تاثیر قرار می دهد. به منظور کنترل این مشکل، در کنفرانس های مختلف علمی راه کار سهمیه بندی برای انتشار گازهای گلخانه ای مطرح شده است.

لازمه این کار مدیریت مصرف و اجرای پروژه های با آثار سو کمتر است. ابزار تشویقی مطرح شده نیز اجرای پروژه های مشترک توسط کشورهای داوطلب است که هر دو طرف از منافع حاصل از کاهش مصرف به نوبه خود بهره می برند.

در این راستا پروژه مذکور به دنبال پاسخ به این سوال است که تجربیات سایر کشورها در استفاده از مکانیزم اجرای پروژه مشترک در حمل و نقل زمینی چیست؟ با این وجود، اولویت استفاده از این مکانیز در کدام مد از حمل و نقل زمینی است؟