تبیین جایگاه صفت در گفتمان مدح
عنوان مقاله: تبیین جایگاه صفت در گفتمان مدح
شناسه ملی مقاله: JR_LIAR-12-3_009
منتشر شده در در سال 1399
شناسه ملی مقاله: JR_LIAR-12-3_009
منتشر شده در در سال 1399
مشخصات نویسندگان مقاله:
مینا کاظمی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
زهره نجفی - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
خلاصه مقاله:
مینا کاظمی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
زهره نجفی - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
شعر مدحی آشکارترین نمونۀ شعر ایدئولوژیک در ادبیات کلاسیک فارسی است که در اصلیترین کارکرد خود، حافظ منافع حاکمیت و تثبیتکنندۀ آن است. شاعران مدیحهسرا در مقام افرادی متعلق به نهاد قدرت، شعر بهویژه قالب قصیده را به ابزار زبانی تولید و گسترش گفتمان قدرت تبدیل کردهاند. بر این اساس، زبان در خدمت محتوا قرار گرفته و ابزاری مؤثر در برجستهسازی هدفهای حاکمیت به کار رفته است. ایدئولوژی در تمام لایههای زبانی، امکان بروز و گسترش دارد و بررسی هریک از مقولههای زبانی در شناسایی سازکارهای ایدئولوژیک متن میسّر است. یکی از انواع مؤلفههای زبانی در متن، مقولۀ صفت است که از انواع کلمات اختیاری در ساخت متن شناخته میشود. مطالعۀ ساختار و محتوای صفت و چگونگی کاربرد آن در نقش عنصری زبانی در زمینۀ مدح، مقولۀ مدنظر این پژوهش بوده است. بررسی صفات بهکاررفته در مدح با تکیهبر نمونههایی از شش شاعر برجستۀ مدیحهسرا نشان میدهد شاعران با آگاهی از نقش صفت در شکلدهی معنا بهخوبی از آن در گفتمان مدح استفاده و اهداف سیاسی خود را با ساختهای مختلف صفت و استفاده از آن در جایگاههای متفاوت در ساخت متن پیگیری کردهاند. کاربرد صفت در مدح به تأکید و تثبیت بر اقتدار، تمامیتخواهی، نمایش چهرهای آرمانی از ممدوح و قطبیسازی میان خودی و غیرخودی انجامیده است.
کلمات کلیدی: مدیحه, زبان, قدرت, صفت
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1137361/