ارزیابی توسعه شهرهای جدید با استفاده از سنجه های توسعه پایدار (نمونه موردی: شهر جدید پردیس)

در دهه 70 بحث های مربوط به توسعه پایدار مطرح گردید، که حاصل آ گاهی یافتن از بحران های زیست محیطیو شناخت عمیق نسبت به محیط پیرامون بوده است. که بدنبال آن عاوه بر توجه به محیط زیست توجه بهانسان نیز مدنظر قرار گرفت. توسعه پایدار بخاطر ابعاد انسان مدارانه و انسان گرایانه ارزش و اعتباری خاص یافتهاست. امروزه توسعه پایدار ابعاد مختلف زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی را در بر می گیرد و با استفاده ازشاخص های آن در بخش های مختلف شهرها می توان، میزان موفقیت آنها را ارزیابی قرار می داد. هدف اصلیاین پژوهش بررسی میزان پایداری محیط مسکونی از نگاه ساکنان در شهر جدید پردیس و در فازهای 1 تا 4، است.روش مورد استفاده در این پژوهش ترکیبی از روش پیمایشی- تحلیلی است که برای بررسی میزان رضایتمندی(بعد اجتماعی توسعه پایدار) شهروندان ساکن شهر جدید شهر پردیس از میزان پایداری و توسعه یافتگی شهرخود، پرسشنامه هایی در سطح چهار محدوده شهر توزیع شد و ازبین شهروندان شهر پردیس به روش تصادفیساده تعداد 120 نفر انتخاب شدند. در ادامه با توجه به هشت متغیر دسترسی به مراکز آموزشی، بهداشتی،مراکز خرید روزانه، مراکز خرید هفتگی، فضای سبز، مراکز تفریحی و ورزشی، مرکز شهر و حمل و نقل عمومیجهت بررسی پایداری بافت های مختلف شهر استفاده شده است. در این راستا، از شاخص اجتماعیپایداری شهری (فرصت ها و قابلیت های دسترسی به امکانات شهری) جهت تحلیل پایداری شهری بهرهگرفته شده است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که درصد رضایتمندی ساکنان از پایداری محیطمسکونی پایین می باشد؛ بنابراین، می توان چنین استنباط نمود که روند توسعه کالبدی-فضایی شهر پردیسبا سنجه های پایداری شهری متناسب نیست. در نهایت راهکارهایی جهت ارتقای وضعیت کالبدی ارائهشده که منجر به افزایش پایداری در شهر جدید پردیس خواهد شد.

Keywords:

پایداری , توسعه پایدار , شهر جدید , پردیس , رضایتمندی