آموزش خویشتن‌بانی به کودکان سنین 7 تا 14 سال؛ با کدام منطق و رویکرد؟ تحلیل نتایج یک مطالعه پدیدارنگارانه

نظر به اهمیت چرخش نظام تربیت رســمی و عمومی از کنتــرل بیرونی و ایجاد محدودیت به خویشــتن بانی(تقوا)، ارزش مداری عقلانی، مسئولیت پذیری و اهمیت مداخلات تربیتی، هدف پژوهش حاضر، شناسایی، بررســی منطق و رویکردهای برنامه درسی عملیاتی شده آموزش خویشتن بانی به مدد یک مطالعه پدیدارنگاری است. برای دست یابی به این هدف، از میان تجارب سال با روش نمونه گیری 14 تا 7تربیتی موجود در فضای آموزش رسمی و غیررسمی در سنین هدفمند، با اســتفاده از ابزار مصاحبه نیمه ســاختار یافته، تجارب تربیتی که برنامه درســی عملیاتی شده در حوزه خویشتن بانی مورد توجه قرار گرفت. داده های حاصل با استفاده از روش کیفی(استقرای تحلیلی) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های حاصل از تحلیل محتوای کیفی داده های جمع آوری شده از معلمان دارای تجربه آموزش خویشتن بانی نشان می دهد در مقوله «منطق برنامه آموزش خویشتن بانی» دو زیرمقوله «آموزش براساس منطق درون دینی» و «آموزش براســاس منطق انسان نگرانه» قابل شناسایی است. هم چنین در زمینه رویکردهای آموزش خویشــتن بانی نیز مقوله «انــواع رویکردها در قبال حــدود آزادی و اطاعت پذیری یادگیرندگان» با ســه زیرمقوله «رویکرد آزادی حداکثری فارغ از سن یادگیرندگان»، «رویکرد اطاعت پذیری حداکثری فارغ از سن یادگیرندگان» و «رویکرد آزادی و اطاعت پذیری وابسته به سن و شرایط یادگیرندگان» شناسایی شد.

Keywords:

self-control education , phenomenography , religious and moral education , 7 to 14- year-old students , Islamic approach , آموزش خویشتن‌بانی , پدیدارنگاری , تربیت دینی و اخلاقی , کودکان هفت تا چهارده سال , رویکرد اسلامی